บทที่ 57 มึนได้อีก (50%)

“ห่าเอ๊ย! ฝนบ้าอะไรวะ แม่งตกไม่รู้จักเวล่ำเวลา”

คิริมาเหล่ตามองคนที่บ่นได้แม้กระทั่งฝนด้วยสีหน้ากลั้นยิ้ม ขาที่ตั้งใจจะก้าวไปยังล็อบบี้ของคอนโดแช่นิ่งโดยอัตโนมัติในวินาทีที่ร่างสูงใหญ่ขยับมายืนตรงหน้า ก่อนจะหลุดอุทานออกมาเมื่ออยู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างลอยมาคลุมหัวเธอ มองเขาแล้วก็ต้องหน้าแดงแจ๋ สายตาป...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ